[Papatyam]

SICAK BİR DOKUNUŞ

Garsonun yanımıza geldiğini ve servis tabaklarını koyduğunu ne Michael ne de ben farketmiştik. New York'da üçüncü caddede şehrin gürültüsünden uzak bir kafede oturmuştuk. Öylesine heyecanla sohbet ediyorduk ki böğürtlenli tartın mis kokusuna bile aldırmıyorduk. Tart bir süre beklemek zorunda kalacaktı. Yemek yerken sohbet etmek çok hoşumuza gidiyordu. Paylaştıklarımız bulunmaz olmasada mükemmeldi. Bir gece önce gördüğümüz filmden konuşup gülüştük ve seminere göndereceğimiz metin üzerinde tartıştık. Michael, yetişkinliğe adım attığı anı, kendisine, "Mikey" denmesine nasıl karşı çıktığını anlatıyordu. Böğürtlenli tartımızı yemeye başladığımızda, şehrin dışında evleri olan kuzenlerimle ağaçtan nasıl böğürtlen toplayıp yediğimizi anlattım. Topladıklarımı eve gitmeden yiyip bitirdiğimi hatırladım.

Hoş sohbetimiz devam ederken gözlerim kafede şöyle bir gezindi ve köşede oturan yaşlı çifte ilişti. Çiçekli elbisesi, yıpranmış çantasını koyduğu kırlent kadar solmuştu. Adamcağızın kafasında hiç saç kalmamıştı. Yemeklerini ağır ağır, yavaşlatılmış gibi yiyorlardı.

Beni onlara yönelten sessizlikleriydi. Bulundukları köşede melankolik bira atmosfer hüküm sürüyor gibiydi. Michael'la konuşmamız kahkahalardan fısıltılara, itiraflardan değerlendirmelere dönüştüğünde yaşlı çiftin sessizliği beni iyice etkilemeye başladı. İnsanların konuşacak hiçbir şeylerin kalmaması ne kadar üzücü. Hayat hikayelerinde çevirmedikleri bir sayfa kalmış olamaz mı? Bizde bu hale gelirsek ne olacak?

Hesabımızı ödedik ve kalktık. Tam yaşlı çiftin önünden geçerken cüzdanımı düşürdüm. Almak için eğildiğimde, masanın altında birbirlerinin ellerini tuttuklarını gördüm. Oturduklarından beri el ele olmalılar diye düşündüm.

Tanık olduğum manzaranın büyük bir şansolduğunu düşünerek doğruldum. Yaşlı adamın bu sımsıcak dokunuşu onlarla ilgili ilk düşüncelerimi de, kalbimi de ısıtı vermişti. Onların sessizliği konuşacak birşey bulamamaktan doğan bir sessizlik değildi. Onların sessizliği huzur, rahatlık ve kelimelerle ifade edilemeyecek kadar derin sevgiden doğan bir sessizlikti. Böylesine bir sabahı yıllardır paylaşıyor olmalıydılar. Belki de bugünün dünden bir farkı yoktu; ama hem yaşadıkları anla, hem de birbiriyle barışıktılar.

Günün birinde bizim de böyle olacağımızı düşündüm. Bana hiç uzak gelmedi.