[Papatyam]

[size=18px]Üşüyorum[/size]

Üşüdükçe, uzuyor gece...
Sis çöküyor içime!..
Uzadıkça, üzüyor gece!..

Mevsimleer, dökülüyor kurşun rengi ağaçlardan; kavruk sarı!..

Topraktan kök... Ve çeneden diş sökülür gibi koptu elin avucumdan; bir beyaz güvercin gibi oturuyorken parmaklarımın arasında!.. Böceklere terkedilmiş yuvalar gibi, şimdi boomboş avuçlarım...
Korkuyorum ;
İçime bakmaktan!

Sen olsaydın, ne koyardın yokluğunun adını?..

Üşüdükçe, uzuyor gece...
Üzüyor üşüdükçe ve içimi sis bastıkça, hatırlıyorum ; sen ve ben "bir" olurduk...
Bir "bütün"lüktü bu birlik, çokluktu ; yokluk değil...
Az değildik bir iken ; fazlaydık, ve yoğunduk...
Çoğulduk, ve zengindik...
Çoktuk bir'ken!
Ya şimdi?..

Topluyorum, topluyorum, toplayıp duruyorum kendimi yalnızlığımla...
Ben, bir... Ve bir de yalnızlığım, asla "iki" etmiyor!..
Lokmamı kırsam bile paylaşmak için; avucumda kalıyor...
Sözüm, dudağımda kalıyor ve gözüm ; kucağında kapanıyor yine, yalnızlığımın!..
Toplanmaya çalışsam da olmuyor...
Doksandokuz parçamın her biri bir köşede ; boncuklarım saçılmış bir araya gelmiyor!..

Üşüyorum...
Üşüyor gece...
Üşüdükçe, uzuyor ; uzadıkça üzüyor ve sis çöküyor içime!..
Mevsimler dökülüyor kurşun rengi ağaçlardan ; kavruk sarı, ve savruk sarı bir yel esiyor içimde!..

Adı var da her şeyin ; ne deniyor olmadığın mevsime?..
Bilmiyorum...
Yokluğundan daha soğuk bir mevsimi tanımadım ki...
Bilmiyorum sensizlikten daha soğuk bir mevsim...

Alıntı