Tık. tık, tık...
Kim o?
Hazırlan gidiyoruz.
Sen kimsin? Nereye gidiyorsun?
Sıran geldi. Gerçek evine gidiyoruz.
Gerçek ev mi? Sen!.. Yoksa..!
Evet. Hadi gidelim.
Dur bir dakika... Bir sürü işim var.
İş yarım kalmaz. Birileri tamamlar. Oyalanma artık.
Çocuklar, onlar daha çok küçük, bari vedalaşsaydım.
Sen olmadan da büyürler, hadi bekliyorlar.
Bekliyorlar mı? Onlar da kim?
Gidince görürsün.
Anladım. Anladım ama kalbini kırıp, gönlünü alamadıklarım,
iyiliğini görüp, karşılık veremediklerim var.
Anlayacağın borçlu gitmek istemiyorum.
Bunu zamanında düşünseydin !!!
Zamanında mı? İyi de ben daha zamanım var sanıyordum.
Hepiniz aynısınız... Zaman dediğin, içinde bulunduğun an...!
Bunun ötesi yok.
Keşke, keşke...
Devam etme. Bugünü yaşarken hep yarın var gibi davrandın.
Üstündeki üniformanın sorumlulukları var...
Yerine getirmedin... Bu sana uyarıydı.... Şimdi gitmiyoruz...!
Ama her an gidebiliriz...
Bir daha geldiğimde önünde umut, arkanda pişmanlık olmasın...!
Semih Tezel'e teşekkürlerimizle
Oysa ...
Gökten elmalar düşmüş...
Dündeki "keşke" sini, yarındaki "ümidini" güç bilip,
sorgulayan bir kafayla "an" da bilmediğini pişirip,
aşına-aşkına sevgisini katıp,
dostlarıyla karşılık beklemeden paylaşanların başına...!
Asıl üzülünmesi gerekenler, kayıplarından sonra üzülünemeyenlerdir...!