[Papatyam]

O'na...

O’na

Evet sevgilim uzun zamandır kararsızlık denizinin içinde çırpınıp duruyorum. Kararsızlığım ve ben artık bütünleşmişiz sanki. Ne o beni ne de ben onu bırakamıyoruz. Senden ayrıldığımdan beri böyleyim aslında. Neyi nasıl yapmam gerektiğine, ne yapmam gerektiğine bir türlü karar veremiyorum. Birçok insane var etrafımda sevebileceğim… Hatta beni senin beni sevdiğinden çok daha fazla sevebilecek, bana hiç düşünmeden ömrünü adayabilecek insanlar var. Ama olmuyor! Doğru olanın hangisi olduğunu bir türlü bilemiyorum, anlayamıyorum! Karşılıksız sevginin sonu yok daha dün sana artık seni bir dost gözüyle seveceğimi söylerken bile kararsızlıklar içinde yitip gidiyordum… Ama en sonunda söyledim ve her zamanki gibi yine pişman oldum! Sıkıldım artık sevgilim… Senden ayrıldıktan sonra sürekli yanlışlar yapmaktan ve yaptığım yanlışların ardındanda kararsızlıklar ve pişmanlıklar içinde kıvranmaktan sıkıldım...

Bazen öyle bir noktaya geliyorum ki soluğum tükeniyor, bedenim, ruhum, kalbim aynı anda isyan etmeye başlıyor! İşte o zamanlarımda delicesine haykırmak ve nefesim tıkanana kadar hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum! Yardım dilenebileceğim hiç kimsem yok. Benim tek dostum, sırdaşım, yol göstericim sendin artık hiç kimsem yok! Kalabalıklar arasında yapayalnızım sevgilim, sensiz kimsesizim. Binlerce insane var etrafımda derdimi dinlemeye, acımı paylaşmaya hazır ama olmuyor işte. Kim yardım edebilirki bana? Kimin elinden birşey gelir? Ya da kimin gücü yeter beni bu kararsızlık denizinin içinde boğulmaktan kurtarmaya? Yetmez işte sevgilim. Sen gittikten sonra da beni hayata tekrar döndürmeye hiç kimsenin gücü yetmedi zaten…

Evet senden sonra da aşklarım oldu eğer merak ediyorsan! Aşklarım ve ayrılıklarım oldu bir sürü… Kendi kararsızlıklarımın bedelini ödetip acı çektirdiğim insanlarda oldu elbet. Ama inan bana hiçbirini de bilerek yapmadım, hiç kimseyi üzmek, kırmak istemedim ama onlar ısrarla yaklaştılar bana, beni değiştirebileceklerini, yeniden hayata döndürebileceklerini umut ettiler ama sonuç hep hüsran oldu işte! Bazen de ben yaklaştım bazılarına belki beni kurtarabilirler, belki bu sefer mutlu olabilirim umuduyla… Ama nafile! Üç gün beş gün ve sonrasında her zaman olduğu gibi herşeyde, her sözde seni aramaya başlamalarım! Ve bu kararsızların, ayrılıkların ardından yine içine düştüğüm kararsızlığım… Sokaktaki her sesi sen sanışım, her telefonu sensing diye açışım, her ayak sesine belki gelmişsindir diye koşuşum… Ve nihayet yine ; Ben, karşılıksız sevgim, acılarım, kararsızlığım ve pişmanlıklarım…

Yalnız değilim aslında. Baksana bana senden kalan birçok dostum var işte! Tabii gözyaşlarımı da unutmamak gerek… Onlar benim en vefalı dostum. Onlar beni bir tek gece bile yalnız bırakmayan dostum… Ve sonra uykusuz gecelerim var tabii. Güneş doğana kadar bana bıkıp usanmadan yoldaşlık eden sokakların sonsuz karanlığı var! Anıların var bana senden kalan, yatağa her uzanışımda uykuya dalmadan uzun uzun düşündüğüm anılarımız var. Ve içimdeki sonsuz sensizliğime inat birazcık bile azalmayan bu deli sevdam var…

Görüyor musun sevgilim? Sen beni bırakıp gitmiş olsan bile ben yalnız değilim aslında. Sen gittin ama birçok acımasız fakat acımasız olduğu kadar da vefalı dost bıraktın ardında…

Netten Alıntıdır…[size=18px][/size]