SusTum...

SusTum...

Sustum!
ne kadar susulacaksa o kadar sustum!
kendimle konuşuyorum şimdi yalnız...
yalnız yüreğimle dokunuyorum sesime
kimse duymuyor...
sustum
sustu dudağımdaki şarkı, gözlerimdeki şiir
yaraları yalayan rüzgar, akıp giden nehir
gözlerim konuşuyor yalnız!


sustum!
bin ah sürüp dudaklarıma
sustum!
sustu benimle deniz,
sustu deli dalgalar, sustu martılar...
umutlarımı sarıp rüzgarlara
uzaklara savuruyorum her gece
yıldız yapıp serpiyorum gökyüzüne
kimse görmüyor...

saçı ağarmış hayaller
nemli kirpiklerle
bulutlandığında gözlerim
gökte şimşek olup çakıyorum
kimse görmüyor...

Sustum!
tuz basıp yaralarıma!
içinde volkanlar taşıyan bir derviş gibi
yaslanıp yalnızlığın duvarına
kalabalık sokaklara gül döküp
kimsesiz geziyorum gönül ülkemi
kimse bilmiyor...

sustum!
sustu benimle gök, sustu dağ, sustu toprak
acılar konuşuyor şimdi yalnız
yaralı gönlümün sızıları konuşuyor
tutup öldürüyorum içimdeki sevdaları bir bir
atıyorum uçurumlardan
kimse görmüyor

mavi rüzgarların saçlarını kokluyorum
dudaklarını öpüyorum uçurumların
içimde incecik bir sevgi ürperiyor
sarı hüzünler dökülüyor gönül bahçeme
gelmiyor beklediğim bahar
yaralar merhem tutmuyor
gözyaşı olup dökülüyorum kaldırımlara
mendil silmiyor
yağmur dinmiyor
sevdiğim bilmiyor
sustum
sustu benimle sarı sabır, sustu hasret, sustu zaman
sustum
yalnız gözlerimle dokunuyorum hayata
kimse duymuyor

ey beşiğini sallayıp boğduğum hayat
ey kucağımda büyütüp öldürdüğüm sevgi
yaralar merhem tutmuyor
ben sustum
acılar konuşuyor yalnız

ben sustum
susmuyor yüreğimi kavuran kasırga
pencereme vuran yağmur damlaları
susmuyor her gece dışarda inleyen rüzgar
bahar gelmiyor, kuşlar sevinmiyor
yıldızlar küs
güneş doğmuyor
acılar dinmiyor
içimde binlerce masal kanıyor
kimse bilmiyor
sustum

sustu benimle sarı sabır,

sustu hasret,

sustu zaman

[beliz]

SUSTUM
Yüreğini baharda beklerken;
Sen, rüzgarı koynuna alarak gitmiştin.
Ben bir ömre sığdırmazken aşkı;
Yeminlerini ıslak yağmurda kurutup
Anılarımızı kibritsiz yakarak gitmiştin.

Giderken söyleyemediğim ,
Tek bir cümle için yollara düştüm.
Hep seni aradım ıssız köşelerde.
Yağan yağmura kafa tutacak,
Yalnızlığımı nefesimde yakacak,
Cüretkâr bir yangın aradım durdum içimde...

Son cümlemi söylemek için,
Uçurumlara düştüm sisli gecelerde.
Umutlarımı duvarlara çarpacak ,
Seni seven kalbimi yakacak oldum.
Ama ..ateşi saklayan dağ gibi sustum.
Karanlığı besleyen bir çığ gibi,
Yutkundum içimde kanayan çığlıkları.
Çünkü, ömür boyu susacak kadar
Seviyordum seni.

Rüzgar ince ince okşardı terli sırtımı.
Fırtınalar ise usul usul ovardı kanayan yaramı.
Sabrımı sınıyordu kanlı pusular.
Belki de bu sabrım yetmeyecekti
Sana kavuşmama...

Pes etmedim yalnızlığına.
Ve kaybolsam bir an yollarında;
Tanıdık bir ayaz aradım durdum.
Güneşe mevzilenmiş sabahın koynunda.

Dizlerimin feri kalmadı karanlıklarında.
Tükettim yollarında çocuksu düşlerimi.
Son nefesimde söylüyorum artık.
Sana ıslanmış birkaç cümleyi.....

“ Gökkuşağında yaşamak için,
İliklerine kadar ıslanmak gerekirmiş.”

Seni yaşamak,
Her nefesine ölümü sığdırıp
İki gülüşünle hayata bakabilmekmiş...

Ve şimdi ben, ömür boyu susuyorum.

[cerenimo]

ben sustum
susmuyor yüreğimi kavuran kasırga
pencereme vuran yağmur damlaları
susmuyor her gece dışarda inleyen rüzgar
bahar gelmiyor, kuşlar sevinmiyor
yıldızlar küs
güneş doğmuyor
acılar dinmiyor
içimde binlerce masal kanıyor
kimse bilmiyor
sustum

sustu benimle sarı sabır,

sustu hasret,

sustu zaman
ÇOK GÜZEL ELLERİNE SALIK...