YAŞAM NEDİR ?

[cerenimo]

YAŞAM NEDİR ?

Gökyüzünde dünyayı yaşarken sonsuz özgürlüğümle birlikte, yaşamı arıyordum
ne olduğunu bilemeden... Bir su damlasıydım, güneşin ışıklarında renklerle
oynayan, karanlıklarda yıldızlarla konuşan... Mutluydum rüzgarla birlikte
maviliğe savrulurken, mutluydum kuşlarla kanat çırparken, mutluydum
gökkuşağı olup renkleri saçarken...

Takılmışken bir bulutun peşine, görürdüm yaşayanları yeryüzünde... Hepsi
zamanla koşar gibi, hep bir şeylerin peşinde... Bazen bir kuşun kanadına
karışır, uçardım onunla, rüzgâra karşı çığlıklarla birlikte.

Yaşamı sorardım kuşlara, nedir diye? Özgürlük derlerdi bana... Göklerde
özgürce kanat çırpabilmek, rüzgâra baş kaldırmak. Ama yağmur yağdığında
özgürlükleri elinden alınır, ağırlaşan kanatları daha fazla çırpınamazdı
damlalar karşısında... Sığınırken bir kaya kovuğuna, özgürlüklerini teslim
ederlerdi yağmura, sessizce...
Karıştım bir gün yağmur damlalarının arasına, gücü hissedebilmek için...
Toprağa karışmak istedim, çoğalmak istedim, azgın bir nehir olup akmak
istedim, deniz olmak istedim, yaşamı bulmak istedim, yaşam olmak istedim...
Terk ettim gökyüzünü güneşe veda edemeden... Altımda gittikçe büyüyen
yeryüzü beni kendine doğru hızla çekerken daha da büyüdüm, çoğaldım. Koşmaya
başladım bir an önce toprağa kavuşabilmek için. Yaşamı hissedebilmek için...
Yaşam olabilmek için...

Toprağa ilk dokunuş, ilk sarılış... Sıcaktı toprak, gökyüzünün olamadığı
kadar... Beni sarmaladı şefkatle, beni içine aldı sevgiyle...
Sevdim onu... Seviyorum dedim yaşamayı seninle birlikte...Toprağın
derinliklerinde, karanlık sıcaklıklarda güveni hissettim... Zaman
geçtikçe büyüdüm, çoğaldım... Yerimde duramaz hale geldim...

Güneşi özledim... Yıldızlara merhaba demek istedim... Terk ettim
toprağı. Sıcaklığını, şefkatini. Bir sabah çiçekler açarken gökyüzünü
gördüm yeniden... Öylesine mavi, öylesine sınırsız, öylesine özgür...

Aktım, gittikçe büyüyerek... Beni sarmalayan toprağa dokunarak
aktım... Nereye gittiğimi bilemeden... Sadece yaşamı öğrenebilmek için
aktım... Benimle çiçekler açtı ağaçlar da, topraktan otlar fışkırdı
delicesine... Ben onlara yaşamı sunarken, cevap veremediler bana
yaşam nedir diye sorduğumda... Büyümek istedim... Daha hızlı akmak, denize
kavuşmak istedim... Aktım gökyüzünün görünmediği ıssız ormanların arasından,
yıllardır kımıldamaktan korkan taşları peşimde sürükleyerek,
başkaldırırcasına ... Başakların rüzgârla dans ettiği ovalara geldiğimde
duruldum... Onları seyredebilmek için yavaşladım... Sordum uçuşan
kelebeklere yaşamı... Rüzgarla dans mı diye?.. Cevap vermediler bana...
Denizi aradım uzaklarda, görebilmek için köpürdüm, taştım ona bir önce
dokunabilmek için.

Sonra bir sabah, daha güneş ışıklarını serpmeye başlamamışken dünyaya,
uzaklarda maviliği gördüm... Gördüm orada canlılığı, başkaldırmışlığı,
hasreti... Kavuşmak istedim bir an önce, sarılmak istedim... Koynuna girmek
istedim bir sevgili gibi... Yaşamı istedim ondan... Dokunduğumda denize,
balıklar kaçtı benden, suyum karıştı denize... Bir oldum onunla...

Ufacık bir damlaydım, bulut oldum, toprak oldum, deniz oldum,
okyanus oldum. Kapladım dünyayı canlılığımla. Dalgalarla oynarken
derinliklere karıştım... Derinliğin sessizliğinde güzellikleri buldum...
Yaşam gizlenmiş güzellikler midir diye sordum denize? Cevap alamadım...
İnsan olmak istedim... Yaşamın ne olduğunu öğrenirim diye...

Aynı toprak gibi sıcak ve karanlık bu yer bana güven verdi, huzur
verdi... Zaman geçtikçe, yerime sığamaz hale geldim... Güneşe
sarılmak istedim... Yıldızları görmek, denizle konuşmak istedim...
Yaşamı insanlara sormak istedim... Işıkla tekrar kavuştuğumda
özgürlüğümü hissettim yeniden... Küçük bir su damlasıyken
gezdiğim gökyüzünü yeniden görebilmek mutluluk verdi...

Büyüdüm zamanla... Diğer insanlarla birlikte, zamanla birlikte... Sordum
insanlara yaşam nedir diye?.. Cevap veremediler... Bir gün aşık oldum
birisine, neden diye sormadan kendime... Bir kuş gibi özgürce, bir nehir
gibi delicesine akarak, bir deniz gibi sınırsızca sevdim birisini...
O zaman anladım ki; YAŞAM SEVGİDİR...
SADECE SEVGİ.