Bir Avuç Kırmızı

[PESTEMAL]

Bir Avuç Kırmızı

Vazgeçtim çocuk olmaktan, çocukça yaşamaktan, hayatın karşısında çocukça
durmaktan. Vazgeçtim hiç olmamış, hiç olamamış bilyelerimden, bisikletimden,
kalemim, defterimden.
Kitapların olsun istemiyorum artık, aklımdan çıkardım bulutlarla oynaşan uçurtmayı.
İstemiyorum başımı her koyuşumda diken olup batacak yastıkları, düş kurmaktan
başka bir işe yaramayan yumuşak yatakları, giymeye heyecanlandığımız bayramlık
ayakkabıları; ha unutmadan, bir de bayramları. Uzun zaman oldu bir bayramla yüz
yüze gelmeyeli.
Siz onları isteyenlere verin. Biliyorum; onları isteyenlerin dudakları hiç susuz
kalmadı, bir seher vakti evleri ile beraber mutlulukları yağmalanmadı. İşitiyorum; hiç
kan dolmadı gövdelerine babaları hançerlenirken gözlerinin önünde. Henüz kundakta
olan kardeşleri, minik bir kuşun gökyüzünden koparılması gibi çekip l-koparılmadı
yeryüzünden parçalanarak vücutları. Saçlarında yıldızları biriktiren annelerinin siyah
yemenilerinden tutulup saatlerce toprakta sürüklenmiş kan rengi bedenini görmediler.
Mühim meşguliyetleri var başka yerdeki çocukların. Top koşturuyorlar sokak
aralarında onlar, kendilerine has oyunlar oynuyorlar, bir şeyler içiyorlar, arkadaşlarla
gezmeye çıkıyorlar, çiçek topluyorlar kırlardan rengarenk; ama hiç namlu niyetine taş
toplamadılar yıkılmış sokaklarda. Bir taşın sertliği ile yüzleşmedi ömürleri. Oysa biz
yaramıza kapamak için dahi bir taşı bir pamuktan daha çok yeğledik; geceleri
yıldızların sayıldığı vakitlerde kaç kör yüreği inletiriz diye yıldızların yerine taşları
hesap ettik.
“Ben kim miyim?” ben un ufak olmuş düşlerin arasında kendi hayallerini kırmıza
boyanmış olarak bulan bir savaş çocuğuyum. Buralarda resimler, düşler ne mavidir ne
pembe; her şeyde ve her yerde kırmızı hakimdir olabildiğince. Yollar kırmızı;
bulutlar, dağlar kırmızı; avuçlarımız, gözlerimiz hep ... bir gülün kırmızısı değildir
hemhal olduğumuz; uçuşan düşlerimizi önüne katıp götüren, geride bir yığın kırık
ömür, yorgun gecelerde asılı kalmış birkaç tebessüm, biraz avare, biraz hissiz bir
hüzün ve kan gölünün kesif kokusu sinmiş katil bir kırmızıya aşinadır ruhumuz.
Daldan kopardığımız her şey kırmızıdır artık. Kana bulanmıştır, kırmızıdır; anamın
başından kaptığım hasret kokulu son yazması.
Kör, sağır ve dilsiz vicdanların zulmüne hala direnebiliyorsak, vaktin beş memesinden
sabır emdiğimizdendir ve her bir yaramıza öpücükle selam kondurduğumuzdandır.
Çünkü biz biliriz ki; dünyaya ve kurşunlara gözlerimizi ilk açtığımız gün kulağımıza
ezan, yüreğimize gözyaşı ve ağıt, avuçlarımızdaki her çizgiye de direniş okunmuştur.
Ve biliriz ki; bundandır bu kadar çok yitişimiz yaşam için.
Artık suskunum ve omzumdaki dağlar üşüdüğündendir yorgunluğum. Kuru, cılız
göğsüm artık tedirgin; ne de olsa ben bir çocuğum. Fakat ben vazgeçtim çocuk
olmaktan, hayatın karşısında çocukça durmaktan, çocukça yaşamaktan. Şimdi ürkek
bir inilti göğsümde: siz büyük olanlar! Benim gibi gülerek karşılayabilir misiniz
adressiz kurşunları? Söyleyin, rolleri değişmenin vakti gelmedi mi?


Ayşegül Altunhan