NEDEN..?

[cerenimo]

NEDEN..?

Sevgi, sevda, karasevda, aşk,
sen söyle ey kömür gözlü sevgili neyim ben?
sevgiyle bakan, sevdalanan
kara sevdayla yanan canın mıyım?
kanın mıyım, herşeyin miyim ben neyim?
işte böyle uykusuz her gecede,
soruyorum kendime,
ben neyim?
bu dostlukta,
ilişkide,
s e v g i d e...

nerede sınırım?
nerede başlar, nerede biter bulabilir miyim?
sana bakışım,
sokuluşum,
koklayışım,
öpüşümde,
sevgi mi?
sevginin doğurduğu sevda mı var?
'İnce düşündüğümde' bir terslik kemirir içimi,
kabaca geçiştirdiğimde hasretinle tutuşurum.
bazen delice duygular doldurur yüreğimi,
bazen sönmüş bir volkan gibi d u r u k u r u m.'

neyim ben sen söyle!
sevgiden sevdadan yana,
sana bakan bir çift göz,
dokunan eller miyim?
konuşan diller miyim?
söylerim hep sınırsızdır sevda, aşk
iki gönül bir olunca tatlıdır meşk”
sevdadan tutuşan köşk
n’eyler sınırı, n’eyler kuruntuyu y ü r e ğ i m?

neden?
neden yarım sevdam?
seviyorsam delice nedir ki;
kuruntularım, kaygılarım?
sen söyle.
neden tam değil benim sevgim, d u y g u l a r ı m?

[beliz]

sevdiğim sensin işte..

ne işim var ki şimdi benim sevdada
kırıklarla - kalbimde -
belki mazide gözlerim bir yerlerde kaldı
yok hayır ben bırakmıştım gözlerimi
tamam saçmalıktı
belki söyleyeceklerim vardı
hepsi yarımdı
yok hayır ben söylememiştim
tamam yalandı

sen hep masumdun
sevdaydın
belki ben seni unutmuştum
yok hayır sevememiştim
yalandı söylediklerim

ama ben
yani ben - seni seven -
ya da her ne yalansam işte
kırıldım,
döküldü bir yerlerim sana her koştuğumda
şimdi sen
biraz daha sevda dile
bırak her şeyi olduğu yerinde
biraz bak gözlerime
boşver herşeyi
sevdiğim sensin işte..

Sen sözcükleri ölümsüz kılansız...
Sen umudun,
Sen aşkın,
Sen özlemin,
Sen hayatın adısın...
Şimdi içimde çoğalttığım sesimle haykırıyorum,
herkes duysun diye...
Hiç kimse sevdama senin kadar yakışmadı
Ve sevdam hiç kimseyi senin kadar yaşatmadı...

[cerenimo]

Çiçekler, meyveler gibi...

Yaz, sonbahar ya da kış.

Nedense duygu rüzgârları hep ilkbahara yakıştırılır.

Coşkular, tutkular hep baharı simgeler.

Gürül gürül akan sel sularına pek yaraşsa da
bir mevsimle sınırlandırılamaz duygular.

Ne zamanı ne de yeri vardır sevginin. Ne de kuralı...

Ilık bir rüzgârda olabilir, savurup götüren bir fırtına da.

Buz gibi yalnızlıkları da yaşatır, sıcacık özlemleri de...

Gün ışığı olur, süzülür yüreğinize, ısıtır kavurur belki de yakar.

Yine de onu arar, ona koşar insanoğlu.
Yakınsa da bıkmaz.
Ya yüreğinde saklar sımsıkı
ya da kaçırır parmaklarının arasından...

Çünkü özgürdür sevgi.

Tutsak edilmeyi sevmez.

Neden ille de ilkbahar rüzgârları?...

Oysa hemen ardından yaz gelir.

Ve gerçek sevgi yaza daha yakındır.

Yakan, kavuran yine de iyi ki var denilen sevgi...

Buğday güneşsiz olgunlaşamaz.
Ve sevgi, ekmek gibi,
su gibi gerçeğidir insanın...

Acı da çektirse, ısıtır, yüceltir, olgunlaştırır sizi.

Anılarınızda neler var?

Neler kaldı kocaman yazdan?

Yüreğinizde sakladığınız yıldızlar mı?

Yoksa bir mevsimlik Yaz duygusu mu?

Hani yaz yağmurları gibi geçiveren...

Olsun...

Yaşanılan her güzelliğe saygı göstermek gerek.

Yaşamının baharında olan da,
Sonbahara doğru yol alan da ıslanabilir bu yağmurlardan.

Olsun varsın.

Sevgi yağmur gibi yağacaksa ve sırılsıklam ıslatacaksa sizi,
bırakın yağsın gönlünce...

Sevebilen bir yüreğiniz varsa,
sevgiye saygınız da varsa eğer,
dört mevsim bahar ve yazdır sizin için.
Kışlardan korkmanıza hiç gerek yok!

Sevgi kaynağınız ısıtır sizi...